Hunt: Showdown — The Phantom Of The Catacombs

To DLC zawiera jednego legendarnego łowcę, dwie legendarne bronie oraz jedno legendarne narzędzie:
- Kościana Murarka (łowca)
- Szczelina (Romero 77 Hatchet)
- Świeży Szpik (Caldwell Conversion Uppercut)
- Torba z Naskórka (apteczka podręczna).

Dzwony katedry Notre-Dame w Paryżu wyły w agonii przez całą noc, oznajmiając mijające godziny, gdy Miasto Świateł było pogrążone w cichym śnie. Deszcz padał od pięciu dni, a Béatrice Maunet była przemoczona i wyczerpana. Kobieta przeszukała każdą ulicę i każdy zaułek, jednak nigdzie nie znalazła swojego syna Henriego. Zostały jej już tylko podziemia. Rozpacz przywiodła ją do wejścia do paryskich katakumb. Iskierka nadziei rozgrzała jej serce, gdy przeczytała na głos ostrzeżenie: „Arrête! C’est ici l’empire de la mort”. Wiedząc, że Henri był odważnym chłopcem, matka zagłębiła się w ciemne korytarze.

Po tysiącu kroków w otchłań w świecie żywych dzień przerodził się w noc, jednak w korytarzach umarłych czas się zatrzymał. Béatrice zapamiętała dotyk każdej kości i czaszki, każde pęknięcie i złamanie, dzięki którym były one wyjątkowe. W jej umyśle i duszy zapanowała ciemność, a kościane ściany zaczęły szeptać niezliczone opowieści o agonii i śmierci. Kobieta szła i szła, aż w ciemnym niezbadanym korytarzu dotknęła twarzy swego syna. Podążając po znanych sobie kościach, wyszła z chłopcem w ramionach – martwym i rozkładającym się.

Béatrice ostrożnie umyła zwłoki syna w ostatniej kąpieli. Jej umysł spowiły wyrzuty sumienia, toteż szukała wytłumaczenia w katakumbach, w których wszystko się zaczęło. Każdej północy przynosiła kości dziecka do ścian, które traktowała z szacunkiem i precyzją godną artysty. Chciała, by przyjęły jej kochanego synka, jednak te nie dawały żadnego znaku. Wraz z upływem lat kobieta straciła chęć do życia i imię zastąpione przydomkiem Kościanej Murarki – upiora wielkich katakumb, gdyż tak nazwali ją ci, którzy widzieli, jak wchodziła do czeluści, ilekroć dzwony wybijały północ. A gdy czas zabił w Béatrice już nawet ostatnią iskierkę nadziei, dostała tajemniczy list wskazujący na Luizjanę – miejsce, w którym mogła znaleźć inne zagubione dusze. Przez całą podróż przez Atlantyk zrozpaczona matka czule gładziła torbę, którą sama wykonała. Nikt nie wierzył w związaną z nią historię, lecz Béatrice odnajdywała pocieszenie w dotyku tego przedmiotu, który podobno został zrobiony ze skóry Henriego.